Zestien mensen in een kring. Liggend, met het hoofd naar het midden gericht. Een kleurige mix van matjes, kussens in alle maten, grote handdoeken en dekentjes. In het midden van de kring liggen, mooi uitgestald op doeken, de nodige muziekinstrumenten klaar.
Na een korte geleide ontspanningsoefening begint een diepe vrouwenstem te neuriën. Belletjes weerklinken, tientallen, honderden lijkt het wel. Heel in de verte hoor ik een sjamaanse trom. Het geluid van een mannenstem zwelt aan en de trom komt dichterbij, tot ik de trilling voel in en onder mijn lichaam.
Het geluid van wind en regen doet me even fronsen, maar de verleiding om verder te drijven op de klanken is groter. Ik laat gebeuren. De stemmen vloeien in en uit elkaar, fluisteren, zingen, één met de instrumenten. De trom is alweer ver weg en nu nemen klankschalen de hoofdtoon. Niet voor lang, want het typische geluid van de didgeridoo overstemt ploseling alles en lijkt van overal te komen. Klanken weerkaatsen in de ruimte waar we liggen. Spanning en ontspanning wisselen elkaar af in mijn onbeweeglijke lichaam.
Langzaam zwakken geluid en ritme af, één enkel tikje tegen een klankschaal, gevolgd door een lange stilte en dan een stem die zegt dat de reis ten einde is. Het is anderhalf uur later.
Voorzichtig handen en voeten bewegen, nog niet helemaal helder gaan rechtzitten. Glaasjes water worden rondgedragen.
Vriend T. heeft niet overdreven. Het was heerlijk. Volgende keer gaan vriendin Luna en ik zeker terug mee.