Ergens boven de boomgrens in het hoge Noorden
woont de Kerstman. Hij woont daar met een legertje hulpelfen en een flinke kudde rendieren. Eigenlijk leeft hij zoals zoveel mensen die in het hoge Noorden wonen.
Maar de Kerstman zou geen Kerstman heten als er niets iets bijzonders was waarom de Kerstman Kerstman heet.
Een keer per jaar ging hij bijna met alle elfen en zijn sterkste rendieren op reis.
Ze hadden het hele jaar erg hard gewerkt, maar nu kwam het allergrootste klapstuk, de kinderen over de hele wereld een Kerstcadeau brengen.
En heel speciaal, hij reisde door de lucht, met zijn slee, voortgetrokken door 10 rendieren.
Die rendieren hadden allemaal belletjes in hun gewei, en als ze door de hemel over de regenboog liepen, dan hoorde je een mooi belletjescarillon spelen over engeltjes en bengeltjes en klokjes met Kerstmis.
In de vroege lente was op het land van de Kerstman een jong rendier geboren.
Al snel speelde en rende het in de voorjaarswei met z'n neefjes en nichtjes.
Hij heette Wammes, Klabammes, zoals de rendierelf hem noemde. Hij had geen belletjes, maar kleine klokjes in zijn gewei, net als z'n vader en overgrootvader, en diens vader.
Hij stond een beetje scheef en trillend op z'n benen door het gewicht dat hij meedroeg, en z'n bek trok ook een beetje scheef.
Ze vonden hem maar een raar rendier, en daarom werd hij door de andere dieren een beetje geplaagd. En terwijl z'n rendiervriendjes al oefenden en vlieglessen kregen van oom elf, bleef Wammes in een hoekje zitten. Hij vond dat luchtfietsen maar niks. Hij rilde al helemaal bij de gedachte dat z'n benen los zouden komen van de grond waar hij op stond.
Maar hij zag z'n rendiervriendjes naar hem zwaaien hoog boven hem. Iedere keer vlogen ze over hem heen en riepen Wammes, Wammes.......Klabammes, en de belletjes rinkelden vrolijk, zo vrolijk.
In het nabije dorp stond een kerk met een mooi carillon. De rendierelf kreeg een mooi idee. Er was een carillonelf die wondermooi het carillon kon bespelen. Hij nam Wammes mee en stelde het voor aan de carillonelf. Kom je mee naar het carillon, vroeg ze? Ik durf niet omhoog, zei Wammes bang. Kom en ga zitten op de trap, en dan ga ik voor je spelen.
Ze speelde, dagen lang en Wammes werd helemaal dol op die klokjes. Maar naar boven, oh nee!! Waarom kwamen die klokjes zelf niet dichterbij dacht hij?
Maar de carillon elf speelde maar door en door en Wammes wilde zo graag die mooie klokjes van dichtbij horen. Boven hoorde hij plotseling ook z'n rendiervriendjes, die op de toren waren geland en Wammes werd helemaal dol van al die klokjes en belletjes. Treedje voor treedje beklom hij de trap. Dat duurde een lange tijd. Eigenlijk elke dag een treedje. En naar buiten kijken durfde hij niet. Maar het geluid werd steeds luider en mooier. Mooier dan dat hij zich ooit had voorgesteld. Dus deed hij zich een doek voor de ogen zodat hij niet zag hoe hoog hij was.Het laatste stukje was het allermoeilijkst. Op een platje naar de deur, met de wind in z'n haar. Hij schoof over de vloer langs de klokkenstoel de deur in. Daar zat carillonelf achter haar klavier en speelde
Wammes, o Wammes...jij raar beinaardier,
kom nou toch eens hier.
Luister naar een lied speciaal voor jou,
dan kan je vliegen heel heel gauw,
Gewoon omdat ik zoveel van je hou!!
Hij hoorde het lied en z'n vriendjes zongen, we houden van jou!! Kom en vlieg met ons naar de regenboog, ga zitten op de tonen van het carillon, je zal zien dat het je lukt!
Hij luisterde naar de tonen van het carillon en het wondermooie geluid werd materie en hij ging zitten. Z'n vrienden trokken hem aan een koord door de deur van de klokkenstoel naar buiten, de lucht in. Daar voelde hij de wind door z'n haar, de warmte van de zon, de gewichtloosheid die de wondermooie klanken veroorzaakten. Eindelijk kon hij zich ontspannen, was hij vrij, kon zijn blinde doek voor zijn ogen weg.
Maar toch moesten z'n maatjes hem vasthouden, zonder koord zou het niet gaan, daar was Wammes veel te zwaar voor met al die klokjes in z'n gewei. En zonder klokjes zou hij geen Wammes Klabammes zijn, net zoals z'n vader, grootvader en diens vader!!
Carillonelf riep hem...............Wammes kom eens kijken hier beneden!!
Hoor, hoor eens. Kijk eens wat de klokjeselven hebben gemaakt, en wij mogen erop spelen!!
Er stond een hele mooie koets vol gehangen met klokjes en ervoor een trekker met een klavier erboven op.
Ze namen plaats en lieten een prachtig lied horen, helemaal in Kerstsfeer.
Zo kon Wammes een jaar later met de Kerstelven mee op reis, onder de regenboog en de Kerstman over de regenboog door en kreeg elk kind een cadeau waar een klokje aan bengelde.